Leeftijd circa 9+ jaar

Vogels die bloed drinken, geiten die scheten laten en honden die kots eten – sommige dieren hebben echt geen manieren! De walgelijkste wezens komen aan bod in dit grappige en wonderlijke weetjesboek waar iedereen die van vieze dingen houdt van zal genieten! Een feitenboek om heerlijk bij te gruwelen.

Lang geleden waren krokodillen nog warmbloedig en bestonden er mini-olifantjes. Lees hoe verschillende diersoorten in de loop der jaren veranderd of gëevolueerd zijn. Met vrij natuurgetrouwe kleurenillustraties.

In Slot Uilenstein woont het spookje. Elke nacht, als de klok twaalf slaat, wordt hij wakker en spookt hij vrolijk rond. Hij heeft een sleutelbos met dertien sleutels, waarmee hij alle deuren en kisten kan openen. Het liefste gaat hij langs bij zijn beste vriend, de uil Oehoe Sjoehoe, om samen herinneringen op te halen aan kanonnen, soldaten, oorlogen en een weddenschap met een Graaf. Het spookje is heel gelukkig. Alleen valt hij altijd om één uur weer in slaap... en hij zou zo graag eens zien hoe het leven er overdag uitziet. Al was het maar één keertje. Zal het het spookje lukken om een dagspookje te worden? En wat zullen de mensen buiten doen als ze een spookje zien?

De 16-jarige Dolf uit Amstelveen geeft zich op als proefkonijn: hij zal door een materie-transmitter teruggeflitst worden naar de Middeleeuwen om daar één middag een kijkje te nemen. Om vijf uur diezelfde middag moet Dolf weer op de afgesproken plek staan om teruggeflitst te worden naar de twintigste eeuw. Maar door een foute berekening komt hij in het jaar 1212 terecht in een Kinderkruistocht en niet op het riddertoernooi dat hij zo graag wilde bijwonen. En het lukt Dolf niet om op tijd op de afgesproken plek te staan. Moet Dolf nu voor altijd in 1212 blijven?

De zeventienjarige Stach droomt ervan om koning van het land Katoren te worden. De oude koning is zeventien jaar geleden overleden en er is nog steeds geen opvolger gevonden. De zes ministers die het land – tijdelijk – besturen geven Stach zeven opdrachten. Als Stach erin slaagt die te vervullen wordt hij de nieuwe koning van Katoren. Maar zoeken de ministers eigenlijk wel een nieuwe koning?

Ze zitten heel stil bij elkaar, Robin en mama en papa. Alleen Robin wiebelt af en toe een beetje. Ze kijken naar de sterren, de stille sterren in de hoge, hoge hemel. En de sterren kijken naar Robin en mama en papa en ze knipogen. En dan... en daar... jawel... Robin weet het zeker... daar valt een ster! Een flits, een streep, een gloeiende punt die door de hemel suist. 'Zag je hem? Zag je hem?' schreeuwt Robin. 'Zag je de vallende ster?' 'Ik zag hem,' zegt mama. 'Ik ook,' zegt papa. 'Nu mogen we alle drie een wens doen.' Robin is blij dat hij niet is gaan plassen.  Kent u nog een kind dat niet is opgegroeid met de verhalen over Robin? Niets is fijner dan bij papa of mama op schoot te klimmen om voorgelezen te worden, en vanuit die veilige plek de wereld van Robin binnen te stappen. In zijn wereld wordt het alledaagse superspannend - precies zoals het leven voor een vijfjarige hoort te zijn.  In 1990 verscheen Robins zomer, het eerste boek in een lange reeks over Robin, de meest vertederende kleuter van Nederland. Robin en God - het zesde boek in de serie - werd bekroond met een Gouden Griffel. Met O rode papaver, boem pats knal bewijst Sjoerd Kuyper opnieuw dat Robin onweerstaanbaar is: al ruim 20 jaar kijkt hij met eeuwige kinderlijke verwondering naar het leven.

Selfies zie je overal: van Facebook en Twitter tot in kranten en tijdschriften, de selfie is niet meer weg te denken. En iedereen doet het: van de paus tot aan de president van de Verenigde Staten en van soapies tot je beste vrienden. Maar wist je ook dat selfies al eeuwenoud zijn? De eerste selfies die zijn ontdekt, werden veertigduizend jaar geleden gemaakt! Selfies vertellen heel veel over de tijd waarin mensen leefden en over de manier waarop mensen kunst maakten. Wist jij dat Rembrandt de selfiekoning van zijn tijd was? Waarom Van Gogh een stuk van zijn oor afsneed? Hoe Frida Kahlo zicht voelde toen haar grote liefde het uitmaakte? Welke Russische prinses in 1914 een foto van zichzelf maakte in een spiegel om naar een vriend te sturen? En dat Andy Warhol kunstwerken maakte die de selfie van nu nog steeds beïnvloeden? Je ontdekt het - en nog veel meer - in Selfie.

Mies van Hout Lizzy is niet als andere kinderen. Ze kan er niet tegen als er iemand haar hoofd aanraakt, de troep in haar kamer moet altijd op dezelfde manier blijven liggen en ze gaat naar een speciale school. In de buurt hoort ze er niet bij - de andere kinderen spelen zonder haar. Maar dan verschijnt plotseling het nieuwe meisje. Ze is groot en lomp, heeft weelderige blonde krullen en noemt zichzelf Big. Big ontfermt zich over Lizzy en tussen de twee meisjes ontstaat iets wat lijkt op vriendschap - een vriendschap waarin Big het voor het zeggen heeft en Lizzy gaandeweg steeds meer gedwongen wordt dingen te doen die ze eigenlijk niet wil. Lizzy weet niet hoe ze zich tegen de bazige Big moet verzetten. Bovendien, zo houdt ze zichzelf voor, heeft ze nu toch wat ze altijd wilde, een vriendin? Big gaat echter steeds verder in haar bizarre plannetjes. Totdat de boel escaleert - dan vindt Lizzy eindelijk een manier om 'nee' te zeggen tegen Big. Maar vanaf dat moment loopt de situatie pas echt uit de hand.

Sam is net verhuisd en gaat naar een andere school. Er is zoveel nieuw dat Sam erg moet wennen. Even lijkt het alsof hij alles wat hij vorig jaar geleerd had, vergeten is. Zijn nieuwe juf begrijpt hem niet; ze vindt Sam een lastige en domme leerling. Hoe Sam ook zijn best doet, tussen hem en de juf gaat het niet goed. Maar dan krijgt Sam een hond, wit met rode vlekken. Hij noemt hem Vuur! Vuur begrijpt Sam helemaal en daarom gaat het beter met Sam. Als zijn hond een ongeluk krijgt, is er niet veel meer van Sam over. Op school loopt het helemaal uit de hand.  Op een dag ziet Sam een loslopende poes. Hij is bezorgd dat de poes ook een ongeluk krijgt en loopt haar achterna. Zo komt hij bij Wiwi terecht, een oudere dame met karakter. Zij heeft een drumstel in haar huis staan. Sam mag van haar op het drumstel spelen en zelfs terugkomen om van Wiwi drumles te krijgen. Elke week leert Sam meer ritmes en door het plezier dat ze samen beleven, vindt hij zijn zelfvertrouwen weer terug.  'We gaan,' zegt Wiwi. Ze pakt mijn hoofd vast en geeft een kus op mijn haren.'Je bent een sterk kind, onthoud dat goed. Beresterk.' Ik weet niet zo goed wat ik zeggen moet. 'U ook,' zeg ik maar. 'Ze knikt. 'Ja, ik ook.'

Ik ben Toffee. Hoe ik aan die naam kwam, leg ik je later nog wel eens uit. Eerst ga ik je vertellen hoe het allemaal begon. Het begon op een doodgewone zaterdag. Mijn zus en ik hingen op de bank tv te kijken. Mijn zus heet trouwens Gum. Ja, ook al zo'n rare naam, ik weet het. Ga ik allemaal uitleggen. Later. Het is gewoon te veel om allemaal in een keer te vertellen: al die toestanden met Schorre Morre, de Waterwaack, de Zomp, ome Trees, de Rimboe van Rambo, de Bronbaas, tante Thé en de Wieswos en zo. Dus Ik Moet Echt Bij Het Begin Beginnen!  De tweeling Toffee en Gum vertelt samen over hun waanzinnige avonturen in de Zomp. Want het zal je maar gebeuren dat je ouders - die altijd een wedstrijdje doen wie het meeste geld verdient - opeens een brief krijgen waarin staat dat je moeder de wettige erfgename is van haar bet-bet-bet-betoverachter-achterachterachterneef en dus aanspraak mag maken op de Zomp en het Waterwaackhuis. Die ouders ruiken natuurlijk meteen geld: zo'n zomp kun je mooi volbouwen. Dus Toffee en Gum én hun au pairs Limona en Vanilia worden meegesleept naar het Waterwaackhuis. Maar daar blijken ze niet de enigen te zijn die denken dat ze de Zomp kunnen erven. En die Zomp wil niet zomaar worden volgebouwd. In de vochtige, zompige omgeving vinden vreemde gebeurtenissen plaats - en Toffee en Gum gaan op onderzoek uit om erachter te komen wat er nu precies aan de hand is. Maar steken ze hun neus niet in zaken die hen niet aangaan?

Waar ligt de grens tussen dromen en gek zijn? Marius - Muis voor zijn familie, Maas voor zijn vrienden - is een buitenbeentje. Niet zo stoer als zijn broer, en het liefst is hij bij zijn opa of kijkt hij naar de sterren, want hij wil astronaut worden. Elke keer als hij naar zijn opa wandelt, komt hij langs een inrichting. De 'gekken' achter het hek fascineren hem. Dan krijgt Marius het aan de stok met Vogelpoep, de gevaarlijk ogende grote jongen die volgens de verhalen in het dorp ook gek zou zijn. Marius twijfelt steeds meer aan zichzelf: waar ligt de scheidslijn tussen dromen en gek zijn? Spannend, treffend en aangrijpend: in een veelbewogen halfjaar leert Marius zichzelf én zijn familie beter kennen, want opa heeft ook nog een geheim...